හැඳින්වීම
ශ‍්‍රී ලංකාවේ අධිකරණයේ මෑත ප‍්‍රවණතා ගැන අධ්‍යනයක් කිරීමේ දී එක් අතකින් සාධනීය ක‍්‍රියාකාරීත්වයක් ද අනික් අතින් විනිශ්චයක කඩිමුඩිය හා නොගැලපීම නිසා හානිකර ප‍්‍රවණතාවක් ද දැකිය හැකිය. මෙම ලේඛනයෙන් 2007-2008 ප‍්‍රධාන නඩු තීන්දු කෙරෙහි අවධානය යොමු කෙරෙ
මින් අධිකරණ ආකල්ප ගැන කරුණු රැස් කිරීමට උත්සාහ ගැනේ. කෙටියෙන් කියතොත් මෙම කාලය තුළ දෙන ලද ප‍්‍රධාන තීන්දුවලින් යහපාලනය හා නීතියේ ආධිපත්‍යය සම්බන්ධ මූලධර්ම ශක්තිමත්වීමක් යම් ප‍්‍රමාණයකට සිදුවී ඇත.
ආණ්ඩු ක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් රටවැසියන් වෙත සහතික කොට ඇති මූලික අයිතිවාසිකම් බල ගන්වන ඉතා වැදගත් තීන්දු ගණනාවක්ම දී තිබේ. මෙයින් වැඩි ප‍්‍රමාණයක් ආණ්ඩුව විසින් කරන ලද උල්ලංඝනයන් සම්බන්ධයෙනි. එමඟින් අධිකරණය ජාතික ආරක්ෂාව යටතේ මුලික අයිතිවාසිකම් කඩ කිරීමේ අවස්ථාවන්හි දී ඊට සීමා පනවා තිබේ.
ශ‍්‍රී ලංකාවේ අධිකරණයේ මෑත ප‍්‍රවණතා ගැන අධ්‍යනයක් කිරීමේ දී එක් අතකින් සාධනීය ක‍්‍රියාකාරීත්වයක් ද අනික් අතින් විනිශ්චයක කඩිමුඩිය හා නොගැලපීම නිසා හානිකර ප‍්‍රවණතාවක් ද දැකිය හැකිය. මෙම ලේඛනයෙන් 2007-2008 ප‍්‍රධාන නඩු තීන්දු කෙරෙහි අවධානය යොමු කෙරෙ
මින් අධිකරණ ආකල්ප ගැන කරුණු රැස් කිරීමට උත්සාහ ගැනේ. කෙටියෙන් කියතොත් මෙම කාලය තුළ දෙන ලද ප‍්‍රධාන තීන්දුවලින් යහපාලනය හා නීතියේ ආධිපත්‍යය සම්බන්ධ මූලධර්ම ශක්තිමත්වීමක් යම් ප‍්‍රමාණයකට සිදුවී ඇත.ආණ්ඩු ක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් රටවැසියන් වෙත සහතික කොට ඇති මූලික අයිතිවාසිකම් බල ගන්වන ඉතා වැදගත් තීන්දු ගණනාවක්ම දී තිබේ. මෙයින් වැඩි ප‍්‍රමාණයක් ආණ්ඩුව විසින් කරන ලද උල්ලංඝනයන් සම්බන්ධයෙනි. එමඟින් අධිකරණය ජාතික ආරක්ෂාව යටතේ මුලික අයිතිවාසිකම් කඩ කිරීමේ අවස්ථාවන්හි දී ඊට සීමා පනවා තිබේ.
දෙමළ ජනයා හා ජාතික ආරක්ෂාව
කොළඹ නගරයේ ලැගුම් හල් වලින් දෙමළ ජනයා පිට මං කිරීම පිළිබඳ නඩුව ඉතා වැදගත් එකකි. එහිදී ජාතික ආරක්ෂාව සහ මුලික අයිතිවාසිකම් අතර සමබරතාව ඇති කිරීම ගැන අධිකරණයේ ස්ථාවරය පැහැදිලි විය. විකල්ප ප‍්‍රතිපත්ති කේන්ද්‍රය ආණ්ඩු ක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 11, 12(1), 13(1), 13(2) සහ 14(1)(ඌ) ව්‍යවස්ථා උල්ලංඝනය වන බවට පැමිණිලි කළෝය. (SCFR 177/2007)මෙහිදී අධිකරණය විමසා බැලූවේ, 2007 ජුනි 07 වැනිදා, හමුදා සහ පොලිස් නිලධරයන් විසින් කොළඹ ලැගුම්හල් වලින් දෙමළ ජනයා බලහත්කාරයෙන් ඉවත් කිරීම පිළිබඳ පැමිණිල්ල ය. අලූයම කාලයේ දී ම ඔවුන්ගේ බඩු පොදිත් රැගෙන බස්වලට පැටවීම සඳහා දී තිබුණේ පැය භාගයක කාලයකි. මෙම චෝදනාව කෙලින් ම එල්ල වුයේ පොලිස්පති විසින් කරන ලද ප‍්‍රකාශයක් කෙරෙහි ය; එනම්, ‘‘දෙමළ ජනයාට වලංගු හේතුවක් නැතිව කොළඹ නැවතී සිටිය නොහැකි ය.’’ ආරක්ෂක ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා නිකුත් කර තිබුණු චක‍්‍ර ලේඛයක, ‘උතුරු නැගෙනහිර පළාත්වලින් බස්නාහිර පළාතට එන දෙමළ ජනයා ඉවත් කරන ලෙස දී ඇති නියමය’ ගැන විකල්ප ප‍්‍රතිපත්ති කේන්ද්‍රය අවධානය යොමු කළේය. මෙම පෙත්සම විභාග කොට අවසන් වනතුරු දෙමළ ජනයා කොළඹ නැවතී සිටීම සහ කොළඹට ඇතුළුවීම වැළැක්වීම හෝ ඔවුන් ඉවත් කිරීම නොකරන ලෙස අධිකරණය අතුරු තහනම් නියෝගයක් නිකුත් කළේය.
කොළඹ නගරයේ ලැගුම් හල් වලින් දෙමළ ජනයා පිට මං කිරීම පිළිබඳ නඩුව ඉතා වැදගත් එකකි. එහිදී ජාතික ආරක්ෂාව සහ මුලික අයිතිවාසිකම් අතර සමබරතාව ඇති කිරීම ගැන අධිකරණයේ ස්ථාවරය පැහැදිලි විය. විකල්ප ප‍්‍රතිපත්ති කේන්ද්‍රය ආණ්ඩු ක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 11, 12(1), 13(1), 13(2) සහ 14(1)(ඌ) ව්‍යවස්ථා උල්ලංඝනය වන බවට පැමිණිලි කළෝය. (SCFR 177/2007)මෙහිදී අධිකරණය විමසා බැලූවේ, 2007 ජුනි 07 වැනිදා, හමුදා සහ පොලිස් නිලධරයන් විසින් කොළඹ ලැගුම්හල් වලින් දෙමළ ජනයා බලහත්කාරයෙන් ඉවත් කිරීම පිළිබඳ පැමිණිල්ල ය. අලූයම කාලයේ දී ම ඔවුන්ගේ බඩු පොදිත් රැගෙන බස්වලට පැටවීම සඳහා දී තිබුණේ පැය භාගයක කාලයකි. මෙම චෝදනාව කෙලින් ම එල්ල වුයේ පොලිස්පති විසින් කරන ලද ප‍්‍රකාශයක් කෙරෙහි ය; එනම්, ‘‘දෙමළ ජනයාට වලංගු හේතුවක් නැතිව කොළඹ නැවතී සිටිය නොහැකි ය.’’ ආරක්ෂක ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා නිකුත් කර තිබුණු චක‍්‍ර ලේඛයක, ‘උතුරු නැගෙනහිර පළාත්වලින් බස්නාහිර පළාතට එන දෙමළ ජනයා ඉවත් කරන ලෙස දී ඇති නියමය’ ගැන විකල්ප ප‍්‍රතිපත්ති කේන්ද්‍රය අවධානය යොමු කළේය. මෙම පෙත්සම විභාග කොට අවසන් වනතුරු දෙමළ ජනයා කොළඹ නැවතී සිටීම සහ කොළඹට ඇතුළුවීම වැළැක්වීම හෝ ඔවුන් ඉවත් කිරීම නොකරන ලෙස අධිකරණය අතුරු තහනම් නියෝගයක් නිකුත් කළේය.
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය 2008 මැයි 05 වැනි දා, කොළඹින් සමූහ වශයෙන් දෙමළ ජනයා ඉවත් කිරීම සම්බන්ධ පැමිණිලි විභාගය නිම කරමින් අග විනිසුරු සරත්. එන්. සිල්වා මහතා ප‍්‍රකාශ කළේ, පුද්ගලයන් ඉවත් කළ හැක්කේ පවතින නීතියට එකඟව අධිකරණ නියෝගයක් අනුව පමණක් බවය. අවසන් තීන්දුවෙන් පැවසුණේ මින් මතු මෙවැනි ක‍්‍රියා සිදු නොවන බවට නීතිපති වෙනුවෙන් පෙනී සිටි අතිරේක සොලිසිටර් ජෙනරාල් විසින් සහතික විය යුතු බව ය. එසේ වුවද මේ නඩුවේ ඉදිරිපත් වු අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනයන් ගැන තීන්දුවක් දීම සිදු නොවීය. ඊට ගොදුරු වුවන්ට සහන සැලසීමෙන් හෝ එම වරද කළවුන් නම් කිරීමෙන් සිතා මතා ම මග හැරිය බවක් පෙනී යයි.
