Sunday, January 24, 2010

දේශපාලනය සහ විශ්වාස කිරීම

සුදර්ශන ගුණවර්ධන


ජෙනරාල්ව විශ්වාස කරන්න පුළුවන්ද? ඒ ගැන සහතිකයක් දෙන්න පුළුවන්ද?කවුරුත් අහන පිළිතුරු නොදෙන ප‍්‍රශ්නයට පිළිතුරක්

දේශපාලන නායකයන් බෙර ගසා, බුලත් හුරුළු දී පිළිගෙන පෙරහැරින් වඩම්මාගෙන ගොස් සංවාද භූමියට පිවිසවා, චියරින් ස්කොඞ් ද වටේට වාඩි කරවා දේශපාලන සංවාදය සුපර් ස්ටාර් තරඟය වැනි ප‍්‍රසාංගික අත්දැකීමක් බවට පත් කළ සිරස රූපවාහිනියේ ‘සටන’ වැඩසටහනේ එක් ප‍්‍රසංගයකදී එහි වන ප‍්‍රශ්න විචාරකයෙකු වන (විනිශ්චය මණ්ඩල සාමාජිකයෙකු ) මරික්කාර් නැමැති දේශපාලන විශ්ලේෂකයා විපක්ෂයේ නියෝජිතයෙකුගෙන් නිර්භීත ප‍්‍රශ්නයක් ඇසීය. ‘‘ජෙනරාල් ෆොන්සේකා බලයට ආවොත් ඔය කියන ප‍්‍රතිසංස්කරණ කරාවි යැයි ඔබට විශ්වාස ද? එසේ විශ්වාස කරන්නේ කෙසේද?” ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී පිළිවෙත පරාජය කොට ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික ප‍්‍රතිසංස්කරණ ඇති කිරීමට අවකාශයක් ලබා ගනු පිණිස විරුද්ධ පක්ෂ විසින් ඒකාබද්ධව ඉදිරිපත් කරන පොදු අපේක්ෂකයා ජයග‍්‍රහණය කරවිය යුතු යැයි යමෙකු කියන විට ඔහුට හෝ ඇයට ද නිසැකව ම මෙම ප‍්‍රශ්නයට මුහුණ දීමට සිදුවේ. මග තොට දී හමුවන අය පමණක් නොව හදිසියේම ‘ස්කයිප් ’ තාක්ෂණය හරහා නොමිළේ ම පරිගණක තිර මතට කඩා පාත්වන විදේශ ගත ශ‍්‍රී ලාංකිකයන් ද මේ ප‍්‍රශ්නය ම නැවත නැවතත් වරනගති. ”ජෙනරාල් ව විශ්වාස කරන්න පුළුවන් ද? ඒ ගැන ඔයාලා ට සහතිකයක් දෙන්න පුළුවන් ද?” දේශපාලන විශේෂඥ මරික්කාර් මහතා විසින් නැවත නැවතත් අසනු ලැබූ ඉහත කී ප‍්‍රශ්නයට විශ්වසනීය ලෙස පිළිතුරක් දීමට විපක්ෂය නියෝජනය කරමින් පැමිණ සිටි දේශපාලන නියෝජිතයා ට නොහැකි විය. මේ ප‍්‍රශ්නයට දිවා ? මුහුණ දෙන විපක්ෂයේ හිතවතුන්ට ද බොහෝ විට අත්වන්නේ මේ ඉරණම මය. ඇත්ත වශයෙන්ම, මාධ්‍ය සංදර්ශනයේ සිටින මාධ්‍යවේදීන්ට කීකරු වී ඔවුන් නඟන ඕනෑම මෝඩ තකතීරු ප‍්‍රශ්නයකට තාර්කික පිළිතුරු දෙන්නට යාමේ බොරු මාධ්‍ය සදාචාරයෙන් වැළකී විපක්ෂ නියෝජිතයා විසින් මරික්කාර් මහතාට දිය යුතුව තිබුණේ මෙවැනි පිළිතුරකි. ” මරික්කාර් මහත්තයෝ, ඔයා ඉස්ලාම් භක්තිකයෙකු වශයෙන් අල්ලා දෙවියන් අදහනවා නේද? එතකොට අල්ලා දෙවියන් විශ්වාස කරන්නේ කොහොමද? අතගාලා බලන්න පුළුවන්ද? නැත්නම් පරීක්ෂණයකින් ඔප්පු කරන්න පුළුවන්ද? ඔයා දෙවියන් ඇදහීමේ දී කරන්නේ ඔයාගේ විශ්වාසය දෙවියන් වෙත තල්ලූ කිරීමයි. නැත්නම් ඔයාට ආගම අදහන්න බැහැ නේද?” මෙවැනි පිළිතුරක් දුන්නොත් මරික්කාර් මඤ්ඤං වී යන අතර අදාළ විපක්ෂ දේශපාලනඥයාට මේ සම්ම ජාතියේදී රූපවාහිනී සාකච්ඡා සඳහා ආරාධනා නො ලැබී යනු ඇත. නමුත්, විහිළුවක් වගේ ඔබට පෙනෙන මේ පිළිතුර අපි ටිකක් විශ්ලේෂණය කර බලමු. බෞද්ධයන් අතරින් බොහෝ දෙනෙක් පාලි ගාථා දන්නා නමුත් ඒවායේ තේරුම නොදනී. නමුත්, ඔවුන් එම ගාථා කියා වඳින්නේ එහි තේරුම විශ්වාස කරන බැවිනි. දන්ත ධාතුන් වහන්සේට හෝ ශ‍්‍රී මහා බෝධීන් වහන්සේට වන්දනාමාන කරන්නේ ඒවා බුදුන් වහන්සේ ගේ ශාරීරික ධාතූන් හා පාරිභෝගික වස්තූන් යැයි විශ්වාස කරන බැවිනි. දේවාලයකට ගොස් වැඳුම් පිදුම් කරන්නේ තිරය පිටුපස දෙවියන් වැඩ සිටී යැයි විශ්වාස කරන බැවිනි. හින්දු හෝ කි‍්‍රස්තියානි ආගම් වලට අදාළව ද මේ ලැයිස්තුව ඕනෑ තරම් දිගු කළ හැකිය. ඒ කිසිදු අවස්ථාවක් පිළිබඳ විශ්වාස කරන්නේ විද්‍යාත්මක පරීක්ෂණයක් මඟින් තහවුරු කරගෙන ඉන් පසුව නොවේ. ඇත්ත වශයෙන් ම සිදුවන්නේ පළමුව විශ්වාස කොට අනතුරුව එම විශ්වාසය තහවුරු කර ගැනීම සඳහා සාධක සොයා ගැනීමයි. මෙහිදී මරික්කාර් මහතා සහ තව බොහෝ දෙනෙක් ආගම සහ දේශපාලනය එකට පටලවා ගන්නට එපා යැයි අපට කියනු ඇත. සමහර විට ආගමට අපහාස කළා යැයි අපට විරුද්ධව පිකටින් එකක් පවා සංවිධානය කිරීමට ඉඩ ඇත. ඒ නිසා අපි ආගමෙන් පරිබාහිර උදාහරණයකට යමු. ඔබ ස්ත‍්‍රියකට ආදරය කරන්නේ යැයි සිතමු. එවිට ඔබගේ ඉතාම හෘදයාංගම හැඟීම් ඇයට ප‍්‍රකාශ කරන්නේ ඔබ ඇය විශ්වාස කරන බැවිනි. නමුත් එම විශ්වාසය ඇති කරගන්නේ කිසියම් විද්‍යාත්මක පරීක්ෂණයක් සිදු කොට ඇය පිළිබඳ ව හරියටම දැනුම ලබාගෙන නොවේ. මෙය තවත් ඈතට ගෙන ගියහොත් කිසියම් පුරුෂයෙකු තම භාර්යාවට උපන් දරුවාගේ පියා තමා යැයි විශ්වාස කරන්නේ කිසියම් පරීක්ෂණයකින් පසුව නොවන බව අපට පැහැදිලි වේ.

අශ්ව ලාඩමේ රහස
නීල්ස් බෝර් යනු පරමාණුවේ ව්‍යුහය පිළිබඳ න්‍යාය ඉදිරිපත් කළ ඩෙන්මාර්ක් ජාතික විද්‍යාඥයෙකි. ඔහු භෞතික විද්‍යාව පිළිබඳ නොබෙල් ත්‍යාගයෙන් ද පිදුම් ලැබුවේය. දිනක් ඔහුගේ නිවසට ගිය අමුත්තෙකු දුටුවේ නිවස ඉදිරියේ අශ්ව ලාඩමක් එල්ලා ඇති අයුරුය. සාම්ප‍්‍රදායික විශ්වාසයට අනුව අශ්ව ලාඩමක් එල්ලන්නේ බාහිරව පවතින දුෂ්ඨ බලවේග නිවසට ඇතුළුවීම වැළැක්වීමටය. මෙයින් පුදුමයට පත් වූ අමුත්තා නීල්ස් බෝර් ගෙන් විමසුවේ ඔබ වැනි කීර්තිමත් විද්‍යාඥයෙකු මෙවැනි අශ්ව ලාඩමක් එල්ලාගෙන සිටින්නේ ඇයිද යන්නයි. මෙහිදී බෝර් මෙසේ කීවේය. ”ඔබ මෙය විශ්වාස කළත් නොකළත් අශ්ව ලාඩමෙන් බලාපොරොත්තු වෙන කටයුත්ත කෙරෙනවා යැයි මේ අශ්ව ලාඩම මට දුන් තැනැත්තා කිව්වා.”
මේ දීර්ඝ පැහැදිලි කිරීම් නිසා ඔබට අපේ ප‍්‍රශ්නය අමතක වෙන්නත් ඇති. ඒ වුණත් දීර්ඝ දේශපාලන සංවාද ප‍්‍රසාංගික අත්දැකීමක් වශයෙන් නරඹන අතරතුරදී විරාමයක් සඳහා ඔවුන් පාලක මැදිරියට ගොස් එන තෙක් වෙළෙඳ දැන්වීම් පෝලිමක් ද නරඹන ඔබට මෙසේ බලා සිටීම දැන් හොඳට පුරුදු ඇති. අපේ ප‍්‍රශ්නය වුණේ ‘පොදු අපේක්ෂක ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා විශ්වාස කරන්නේ කෙසේද?’ කියන අමාරු ගැටළුවයි.

විශ්වාසය අනෙකා වෙතට
ඇත්තටම, විශ්වාසය යනු අනෙකා වෙතට අප විසින් තල්ලූ කරන දෙයකි. අප අනෙකාව විශ්වාස කරනවා යැයි කියන්නේ අප තුළ ඇති විශ්වාසය අනෙකා වෙතට තල්ලූ කිරීමයි. ආගම ඇදහීමේදී හා ආදරය කිරීමේදී මෙන් ම දේශපාලනයේදී ද ඕනෑම කෙනෙක් කරන්නේ මෙයයි. එනම්, තමාගේ විශ්වාසය අනෙකා වෙතට තල්ලූ කිරීමයි.
දේශපාලන විශේෂඥ මරික්කාර් මහතා නොදන්නේ මෙයයි. සාකච්ඡාවට එන දේශපාලන නායකයන් මෙය ප‍්‍රායෝගික ව දන්නා නමුත් අවාසනාවකට එය ඔවුන්ට කියා ගැනීමට භාෂාවක් නැති නිසා මරික්කාර් මහතාට මෙය ඉගෙන ගැනීමට ලැබෙන්නේ නැත. එනිසාම දස ලක්ෂ සංඛ්‍යාත ප්‍රේක්ෂක ජනතාවට ද මෙය දැන ගැනීමට අවස්ථාව හිමි නොවේ.

ලෙනින්,චර්චිල්,.......?
පාරේ තොටේ දී හමුවන විවේචකයන් ගේ සිට ‘ස්කයිප්’ මඟින් හමුවන විචාරකයන් දක්වා සියළු දෙනාටම දිය හැකි උත්තරයක් දැන් අපට ගොනු කර ගත හැකිය. එනම් විශ්වාස නොකර, තමන්ගේ විශ්වාසය අනෙකා වෙතට තල්ලූ කරන්නේ නැතිව දේශපාලනය කළ නොහැකි බවය. ලෙනින් ගේ සිට වින්සන්ට් චර්චිල් හරහා වර්තමානයේ සිටින දේශපාලන නායකයන් දක්වා සියළුදෙනාම දේශපාලනය සංවිධානය කරන්නේ ඒ ආකාරයටය.
දෙවන ලෝක යුද්ධ සමයේදී මිත‍්‍ර පාර්ශ්වයේ ප‍්‍රධාන බලවේගයක් වූ මහා බි‍්‍රතාන්‍යයට නායකත්වය දුන් අගමැති වින්සන්ට් චර්චිල් ගේ මේසය මත දිනපතා ම ගොඩ ගැසෙන ලිපි ගොනු රාශියකි. ඒ අතර යුද හමුදා විශේෂඥයන්ගේ සිට කාලගුණ විශේෂඥයන් දක්වා විශාල පිරිසක් යුද්ධය සම්බන්ධයෙන් ඉදිරිපත් කරන වාර්තා සහ නිර්දේශ ඇතුළත් වේ. ඒ සියල්ල කියවා හෝ නොකියවා යුද්ධය මෙහෙයවීම සම්බන්ධ අවසාන තීන්දුව ගනු ලබන්නේ තනි පුද්ගලයෙකු ලෙස වින්සන්ට් චර්චිල් ය. බි‍්‍රතාන්‍ය ජනතාව ඇතුළු මිත‍්‍ර පාර්ශ්වයේ සියළුදෙනා එම තීරණය විශ්වාස කළේ තම විශ්වාසයන් වින්සන්ට් චර්චිල් වෙත තල්ලූ කරමිනි. එසේ විශ්වාස කරන අවස්ථාවේදී යුද්ධය කෙළවර වන්නේ ජයග‍්‍රහණයෙන් ද පරාජයෙන් ද යන්න කල්තියා දැන ගතහැකි දැනුමක් කිසිවෙකුටත් නොතිබුණු අතර පැවතුණේ ‘විශ්වාසය’ පමණකි.

මෙය මායාවක් ද?
ඇත්ත වශයෙන් ම අප කැමති වුවත් නැතත් මිනිසුන් සමූහයක් වශයෙන් එකට එකතුව ක‍්‍රියාකාරී වන එකම ආකාරය මෙයයි. මෙහිදී සිදුවන්නේ තනි තනි පුද්ගලයා තම විශ්වාසය අනෙකා වෙතට තල්ලූ කොට ඔහු හෝ ඇය කෙරෙහි විශ්වාසය තැබීමයි. මෙය මායාවක් යැයි කෙනෙකුට කිව හැකිය. නමුත් දේශපාලනයේදී සිදු වන්නේ නිකම්ම අපේ ඔළුව තුළ ඇතිවන මායාවක් නොව අප ක‍්‍රියාත්මක වීමේදී අනිවාර්යෙන්ම අප තුළට ඇතුළු වනු ලබන මායාවකි.
(Illusion in action) අපගේ විශ්වාසය අනෙකා වෙත තල්ලූ කරන්නේ ඒ නිසයි.
මෙහිදී තාර්කිකව සිතන පාඨකයකු මෙම ලිපිය ඉවත දැමීමට පුළුවන. නමුත් අප ආරාධනා කරන්නේ ඉවසීමෙන් අවසානය දක්වා රැඳී සිටින ලෙසය. දයාසිරි සහ විමල් සමඟ සහායට ඩැනී ලෙස රාජිත රඟ පෑ රතු ඉර වැඩසටහන රතු කට්ට පන්නා ගන්නේ නැතිව පැය දෙකක් පුරාවට බලා සිටි ඔබට රැඳී සිටීමට අවශ්‍ය ඉවසීම ඇති බව අපි විශ්වාස කරමු.
අනෙකා විශ්වාස කිරීමට අප බය වන්නේ ඇයි? අප අනෙකා ගැන දැනුම ලබා ගැනීමට මෙතරම් වෙහෙසෙන්නේ ඇයි? ඔබ වැඩියෙන් ම ආශා කරන අනෙකාට ඔබ ආදරය කරන්නේ වීජ ගණිතය හෝ ජ්‍යාමිතිය යොදාගෙන ඔහු හෝ ඇය පිළිබඳ ව දැනුමක් ලබාගැනීමෙන් පසුව ද?
මේ ප‍්‍රශ්නයට පිළිතුරක් නැතිවීම නිසා ම මරික්කාර් මහතාට මෙන් ම අපේ විවේචකයන්ට ද මේ ප‍්‍රශ්නය නැවත නැවතත් අසමින් විපක්ෂයේ දේශපාලන ක‍්‍රියාධරයාට කෝචොක් දැමිය හැකිය. එමෙන් ම බොහෝදෙනෙකු මේ අවස්ථාවේදී ඉතාම යුක්ති සහගත ලෙස නිකං ඉන්නේ ද මේ ප‍්‍රශ්නයට උත්තර නැති බැවිනි.
මෙම ප‍්‍රශ්නය ම ආණ්ඩු පක්ෂයට හා ජනාධිපතිතුමාට අදාළව ද ඇසිය හැකි බව බොහෝදෙනාට අමතක වී ඇත්තේ හොඳ වෙලාවටය. නැත්නම් මලූ අරගෙන, ගෝනි අරගෙන සහ පැදුරු අරගෙන කඬේ යාමට පෝලිමේ ඇවිත් සිටින කලාකරුවන්, බුද්ධිමතුන් වැනි අයට සිදුවන්නේ විශාල අලකලංචියකි.
විවිධ ප‍්‍රතිපත්ති සහිත දේශපාලන පක්ෂ, සංවිධාන සහ පුද්ගලයන් පොදු අපේක්ෂක ජෙනරාල් ෆොන්සේකා වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නේ ගිවිසුම් අත්සන් කොට නොව විශ්වාසය මතය. ජෙනරල් ෆොන්සේකා පෙරළා පවසන්නේ ද අප අතර ඇත්තේ ගිවිසුමක් නොව විශ්වාසයක් බවයි. වෙනත් අයුරකින් කිව්වොත් සියළුදෙනාම පොදු අපේක්ෂකයා වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නේ තමන්ගේ විශ්වාසය ඔහු වෙතට තල්ලූ කිරීමෙනි.
පොදු අපේක්ෂක ජෙනරාල් ෆොන්සේකා සුපර් මෑන් කෙනෙකු හෝ ඉන්ක්‍රෙඩිබල් හල්ක් කෙනෙකු නොවේ. අඩුතරමේ ඔහු කුංෆු පැන්ඩා කෙනෙකු ද නොවේ. ජනාධිපතිවරණයෙන් ජෙනරාල් ෆොන්සේකා බලයට පත් වුවහොත් ලංකාවේ සියළුම ප‍්‍රශ්න එකවර විසඳී අටානූවක් රෝග සහ නවානූවක් ව්‍යාධි සුව වන්නේ නැත. ලංකාව එකවරම කේතුමතී රාජධානිය බවට පත්වන්නේ ද නැත. එහෙමත් නැත්නම් ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රචාරක දැන්වීමක කියවෙන ආකාරයට ලංකාව එකපාරටම තුන්වෙනි ලෝකයේ සිට පළවෙනි ලෝකයට මාරු වන්නේ ද නැත. නිදසුනකින් කිව්වොත් නිදහසේ වේදිකාව ඇතුළු සිවිල් සංවිධාන නියෝජිතයන් සහ පොදු අපේක්ෂකයා ද විපක්ෂයේ නියෝජිතයන් ද අතර පැවැති සාකච්ඡාවේදී විපක්ෂ නායක රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා විහිළුවට මෙන් ප‍්‍රකාශ කළ පරිදි සමාජයේ සියළු ප‍්‍රශ්න සරත් ෆොන්සේකා මහතා විසින් විසඳුව හොත් සිවිල් සමාජයට අනාගතයේදී කරන්නට දෙයක් නැතිව ගොස් ඔවුන්ගේ රැකියා අහිමි වනු ඇත.

නරකාදියෙන් එළියට
එහෙත්, එම ජයග‍්‍රහණය හේතුවෙන් මේ සමාජයට අවශ්‍ය අවම ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික ප‍්‍රතිසංස්කරණ ප‍්‍රමාණයවත් ඇතිකර ගැනීම පිණිස ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික අවකාශයක් ද, පොදු සම්මුතියක් ද ඇති කර ගැනීමට අවස්ථාව ලැබෙනු ඇත. තමාට හෝ තමාගේ අන්තේවාසිකයන්ට හැර අනෙක් සියළුදෙනාටම දේශපාලනය කිරීම තහනම් කර ඇති, කලා නිර්මාණ කිරීම තහනම් කර ඇති, (හඳගමට චිත‍්‍රපට හැදීම තහනම් කර ඇති බව ඔහුගේ ‘අක්ෂරය’ චිත‍්‍රපටියේ ප‍්‍රධාන නළුවා ද ඇතුළු සහෝදර කලාකරුවන් නොදනී. එහෙම වෙන්නේ ඇයි? අයි ඩෝන්ට් නෝ වයි?) වෙළෙඳ ව්‍යාපාර කිරීම තහනම් කර ඇති, මත්පැන් දුම්වැටි බීම පමණක් නොව මත්පැන් දුම්වැටි ඇති දර්ශනයක් වත් නැරඹීම හෝ ප‍්‍රදර්ශනය කිරීම තහනම් කරන ශාරියා නීති ඇති වර්තමාන නරකාදියෙන් එළියට විත් හුස්මක් ගැනීමට තරම් අවකාශයක් විවෘත වනු ඇත.
දේශපාලනය ආගමක් බවට පත් කර ගන්නට එපා යැයි කියන අය නොදන්නේ දේශපාලනයට ආගමික හරයක් ඇති බවයි.

Back to HOME
VIEW PDF

Thursday, January 14, 2010

රාජා හෝ මා හෝ ගංගා හෝ

ඵකමත් එක රටක ජීවත් වූ මහරජතුමෙකුට තිත්ත නැති කොහොඹ ගසක් අයිති කර ගැනීමට ආශාවක් පහළ විය. රටේ ඇති සියළු ජාතික ප‍්‍රශ්න මේ කොහොඹ ගස මඟින් විසඳිය හැකි බව ඔහුට විශ්වාසය. සිහිබුද්ධිය ඇති මිනිසුන් එය කිසිදාක කළ නොහැක්කක් බව ප‍්‍රකාශ කළහ. මේ අවස්ථාවේ එක් පුද්ගලයෙක් අභියෝගය බාර ගන්තේ ඇමතිවරුන් ඇතුළු සෙසු පුද්ගලයන් අන්දමන්ද කරමිනි.

ඒ අනුව ‘තිත්ත නැති කොහොඹ’ ව්‍යාපෘතිය සාර්ථක කර ගැනීම සඳහා අදාළ පුද්ගලයා ඉල්ලා සිටි සියළු ප‍්‍රතිපාදන ලබාදෙන ලෙස නියෝග කෙරිණි. ඉල්ලා සිටි පරිදි ගඟ අසබඩ පහත් බිමක් කොහොඹ වගාව සඳහා ලබාදුන් අතර කොහොඹ පැළය එහි සිටුවා එය උදේ සවස නෑවීම පිණිස කිරි කළ හතක් ද, මී පැණි කළ හතක් ද දිනපතා සපයන ලදී. ව්‍යාපෘතිය නිම කොට තිත්ත නැති කොහොඹ ගසක් නිෂ්පාදනය කිරීම සඳහා ගතවන කාලය අවුරුදු හයක් ලෙස ප‍්‍රකාශ කොට ආරම්භ කළ දිනය සහ අවසන් කළයුතු දිනය සඳහන් ඵලකයක්ද සවි කරන ලදී.

කොහොඹ පැලය දළුලා වැඞී එන අතරතුර අසල පිහිටි ගඟ දෙගොඩතලා ගංවතුර ගැලීම නිසා කෙහොඹ පැලය සම්පූර්ණයෙන් ම විනාශ විය. දැන් ඉතිං වෙන කුමක් කරන්නද? අළුතින් පැලයක් සිටුවා සියල්ල නැවත මුලසිට ආරම්භ කරන්නට සිදුවිය. සෑම වසරකට වරක් ම ගඟ උතුරා යන නිසා නැවත නැවතත් අළුතින් පැලයක් සිටුවන්නට වැවිලිකරුට සිදුවිය. තිත්ත නැති කොහොඹ ගස ලැබෙන්නේ කවදාදැයි ජනමාධ්‍යවේදියෙකු ඇසූ ප‍්‍රශ්නයට අපේ වැවිලිකරුවා පිළිතුරු දී තිබුණේ ‘‘රාජා හෝ මා හෝ ගංගා හෝ ’’ කියාය.

‘‘කිසිදා නිමා නොවන මේ ව්‍යාපෘතිය අවසන් වන්නට නම් එක්කෝ රජතුමා පැන්ෂන් යා යුතුය. නැත්නම් අපේ වැවිලිකරුවා මිය යා යුතුය. එසේත් නැත්නම් සෑම වසරකටම වරක් ඇතිවන ගංවතුර වසර හයකට නතර විය යුතුය.
මේ වන විට කවුරුත් කතාකරන ජනප‍්‍රියම වචනය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය බවට පත්ව ඇත. විපක්ෂයේ සියළු පක්ෂ ජෙනරාල්තුමාගේ නායකත්වයෙන් ඉදිරියට පැමිණ ඇත්තේ ජනාධිපතිවරණයේදී හොඳ සටනක් දී රජතුමා පරාජය කොට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය නැවත පිහිටුවන්නටය. ඒ සඳහා බලයට පත් වූ වහාම රාජ්‍ය ආයතන දේශපාලන වශයෙන් පක්ෂාග‍්‍රාහීව ක‍්‍රියාකිරීම වැළැක්වීමට ද, රාජ්‍යයේ අතිරික්ත හිංසනය ඉවත් කිරීමට ද, යුද්ධයෙන් අවතැන්වූවන් තම ගම්බිම්වල නැවත පදිංචි කිරීමට ද මූලික පියවර කිහිපයක් ගැනීමට බලාපොරොත්තු වේ.

මේ අතර රජතුමාගේ අන්තේවාසිකයන් විසින් ද මරාගෙන මැරෙන මෙහෙයුමක් දියත් කොට ඇත්තේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය රැක ගැනීමට ය. පවතින පක්ෂග‍්‍රාහී හා හිංසාකාරී රාජ්‍ය යන්ත‍්‍රය එලෙසම පවත්වා ගනිමින් ද එය ප‍්‍රතිසංස්කරණය කිරීම පිළිබඳව කිසිදු සංයුක්ත යෝජනාවක් ඉදිරිපත් නොකරමින් ද ඔවුන් සටනට බැස ඇත්තේ ජෙනරාල්තුමා බලයට පත් වුණොත් ඇතිවිය හැකි යැයි කියන අනාගත හමුදා පාලනයකින් දැන් පවතින තරු පහේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය බේරා ගන්නටය.

රජතුමාගේ පැත්තේ සිට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් සටනට බැස සිටින විමල්, රාජිත, මහින්දානන්ද වැනි කලිසම් අඳින මහත්වරුන්ගෙන් කිසිවෙකු නො අසන ප‍්‍රශ්නය මෙයයි: ‘‘රාජ්‍යය වනාහි මම්ම වේ යැයි (I am the State) යනුවෙන් කල්පනා කරන තනි පුද්ගලයෙකුගේ පැවැත්ම වෙනුවෙන් ඔබලා මෙතරම් සටන් කරන්නේ ඇයි?’’

2005 ජනාධිපතිවරණයෙන් පසු මේ දක්වා ගත වූ කාලය තුළ ලංකාවේ කිසිදු සමාජ ප‍්‍රශ්නයකට සංයුක්ත විසඳුමක් ඉදිරිපත් කරන්නට රජතුමාගේ පාලනය අපොහොසත් විය. බහුතර ජනතාවගේ අප‍්‍රසාදයට ලක්විය හැකි කිසියම් ජනප‍්‍රිය නොවන පියවරක් ඉදිරියට තැබුවහොත් තම පැවැත්ම සඳහා ඊළඟ වාරය ලබා ගැනීම අපහසුවෙතැයි යන දැක්මෙන් යුතුව සියළු ප‍්‍රශ්න සඳහා ලබාදෙන ලද්දේ දෙමළ ජනතාවගේ දැවෙන මානුෂික හා දේශපාලන ප‍්‍රශ්න ගැන කතා කරන්නට රජතුමා හමු වූ ඔභ් නායක සම්බන්ධන් මහතාට ලැබුණු ආකාරයේ පිළිතුරකි: ‘‘අපි හෙමිහිට පස්සේ බලමු’’

මේ තනි පුද්ගලයාගේ පැවැත්ම ආරක්ෂා කිරීම පිණිස,

1. යුද්ධය නිසා අවතැන් වූ මිනිසුන්ට යුද්ධය අවසානයෙන් පසුවද මාස හයකට අධික කාලයක් තම ගම්බිම්වලට යා නොහැකි ව කටුකම්බිවලින් වට කළ අවතැන් කඳවුරු වල ලඟින්නට සිදුවිය.
2. ස්වාධීන කොමිෂන් සභා පත් නොකිරීම නිසා රාජ්‍ය ආයතන අකර්මන්‍ය වීමෙන් ද, පක්ෂග‍්‍රාහී වීමෙන් ද මිනිසුන්ට පීඩා විඳින්නට සිදුවිය.
3. රැකියා විරහිත උපාධිධාරීන්ට රැකියා නැතිව ලතවෙන්නට මෙන්ම මං මාවත් පුරා ගුටිකන්නට ද සිදුවිය.
4. ජී.එස්.පි ප්ලස් සහනය අත්හිටුවීමෙන් කම්කරුවන්ට රැුකියා ද, ව්‍යාපාරිකයන්ට ආයෝජන ද අහිමි වීම සිදුවිය.
5. දෙමළ සහ මුස්ලිම් ජනතාව සමඟ දේශපාලන බලය බෙදා හදා ගැනීම අනන්තය දක්වා කල් දැමීම සිදුවිය.

ඒ සියල්ල වෙනුවට සිදුවූයේ ජනරජය රාජධානියක් ද රාජ්‍ය නායකයා රජකෙනෙක් ද බවට පත්කොට රාජ්‍යයේ මතවාදී උපකරණ සහ මර්දන උපකරණ සම්පූර්ණයෙන්ම එක් පුද්ගලයෙකු අත සංකේන්ද්‍රණය කරගැනීමයි.
සාමාන්‍යයෙන් මැතිවරණයකදී ආණ්ඩු පක්ෂය තමා පසුගිය කාලයේදී ලබාගත් ජයග‍්‍රහණ පිළිබඳ ව සඳහන් කොට අනාගතය සඳහා වන සැලසුම් ඉදිරිපත් කරන අතර විපක්ෂය කරන්නේ ඒවා විවේචනය කිරීමය. අද ලංකාවේ සිදුව ඇත්තේ විපක්ෂය අනාගතය පිළිබඳ සැලසුම් ඉදිරිපත් කරන අතර අවුරුදු දහසයක් බලයේ සිටි ආණ්ඩු පක්ෂයේ ප‍්‍රකාශකයන් අද ඊයේ උපන් අය සේ විපක්ෂය විවේචනය කිරීම සහ මඩ ගැසීමය.
විපක්ෂය සමාජය මුහුණ දී ඇති ප‍්‍රශ්න සඳහා සංයුක්ත විසඳුම් යෝජනා කරන විට ආණ්ඩුව කරන්නේ විපක්ෂයේ නියෝජිතයා වන පොදු අපේක්ෂකයාට එරෙහි ව පහත සඳහන් ආකාරයේ අවලාද එල්ල කිරීමයි.
1. ඔහු තමාට කෑම උයන කෝකියන් හතලිස් අට දෙනෙකුට පහර දී ඇත.
2. බිත්තර ආප්පයක් කෝකියාගේ කනට තබා කහමදය කන ඇතුළට යන ලෙස පහරදීමෙන් ගිනස් වාර්තාවක් තබා ඇත.
3. තම කොණ්ඩය නිසි පරිදි නොකැපූ කරණවෑමියාගේ කන කපා දමා ඇත.
4. දකුණු ආසියාවේ ම වැඩිම ස්ත‍්‍රීන් ප‍්‍රමාණයක් ආශ‍්‍රය කල පුරුෂයා ලෙස වාර්තා තබා ඇත.
ආණ්ඩු පක්ෂයේ මෙම හැසිරීමෙන් පෙනී යන්නේ කුමක් ද? තව අවුරුදු හයකට බලය ඉල්ලන රජතුමාට රටට ඉදිරිපත් කොට රටේ ප‍්‍රශ්න විසඳිය හැකි ව්‍යාපෘතියක් නැති බවය. ඒ වෙනුවට ඇත්තේ මාතෘභූමිය, ස්වෛරීභාවය, පරමාධිපත්‍යය, ජාත්‍යන්තර කුමන්ත‍්‍රණ සහ සුභ අනාගතයක් වැනි හිස් වචන සෙට් එකක් පමණි.
රාජ්‍යය යනු මම්ම වේ යැයි සිතන සහ එලෙස ක‍්‍රියාකරන පුද්ගලයෙකු වෙනුවෙන් කඬේ යන දේශපාලකයන්, බුද්ධිමතුන් සහ කලාකරුවන් නොදන්නා නමුත් ඔවුන් තුළ අවිඥනිකව පවතින විශ්වාසය ‘හේගල්’ ප‍්‍රකාශ කළ අයුරින් පහත පරිදිය.
‘‘ආසියාවේ නිදහස ඇත්තේ එක් මිනිසෙකුට පමණි. එහි පවතින්නේ අත්තනෝමතිකත්වයයි. පුරාතන ග‍්‍රීසියේ දී කිහිපදෙනෙකුට පමණක් නිදහස පැවතුණි: එනම්, ඩිමෝස් නැමැති තීන්දු ගන්නා සභාවේ සාමාජිකයන්ට පමණකි. යුරෝපයේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය පවතින බැවින් එහි සියළු දෙනාම නිදහස් ය.’’

Back to Home
View Pdf

ක‍්‍රිකට් බෝල සෙල්ලම හා රණ විරුවෝ‍

ලාල් පෙරේරා

දේශ හිතෛෂී පෙරමුණේ නායක ගුණදාස අමරසේකර, ‘ක‍්‍රිකට් ක‍්‍රීඩාව ’ හඳුන්වන්නේ ක‍්‍රිකට් බෝගල සෙල්ලම නමිනි. ජනාධිපතිවරණයේ ප‍්‍රධාන පාර්ශ්වයන් දෙකම සොල්දාදුවන් ‘රණවිරුවන් ’ ලෙස නම් කර විකුණාගෙන කන බැවින් පහත සිද්ධිය වැදගත් යයි සිතමි. යුද හමුදාවේ කෝප‍්‍රල්වරයෙකු වූ අජන්ත මෙන්ඩිස් ක‍්‍රිකට් බෝල සෙල්ලමේ විකට් හයක් ලබා ගැනීම හේතුකොට ගෙන ඔහුව ලූතිනන් තනතුරකට ජනාධිපතිවරයා විසින් පත් කර තිබීම එකල රාජ්‍ය මාධ්‍ය මෙන්ම පෞද්ගලික මාධ්‍ය මඟින්ද විශාල ලෙස ප‍්‍රචාරය කර තිබිණ. මේ අනුව අජන්ත මෙන්ඩිස් තරණය කර ඇති නිලයන් පහත පරිදිය.
ලාන්ස් කෝප‍්‍රල්
සාජන්ට්
සාජන්ට් මේජර්
ආර්.එස්.එම්
ලූතිනන්

කෝප‍්‍රල්වරයෙකු ලෙස හමුදාවට බැඳෙන පුද්ගලයෙකු බොහෝ විට සාජන්ට් මේජර් හෝ ඊට අඩු තනතුරකින් විශ‍්‍රාම යයි. සොල්දැදුවන්ගේ ඉහළම තනතුර ලෙස සැලකෙන ආර්.එස්.එම් තනතුර ඉක්මවා යන සොල්දාදුවෙක් ඉහළට යන්නේ කලාතුරකිනි. එහෙත්, පුදුමය නමු ක‍්‍රිකට් බෝල සෙල්ලමේ විකට් හයක් ගත් සැණින් එකරැයකින් මෙතරම් තනතුරු එක පිම්මට පැනිය හැකි වුවද ‘රණවිරුවන්’ නැමැති ලේබලය අලවා රැකියා නැති කමට දුෂ්කර ගම්බද පළාත් වලින් හමුදාවට බැඳී බංකර්වල සිටියදී මිය යන කොල්ලන්ට ජීවිත අහිමි කරගෙනත් ලබා ගත හැක්කේ එකම එක උසස්වීමක් පමණක් වීමය. ජීවිතය ‘මව්බිම’ වෙනුවෙන් පුද කළාට උසස්වීම් එකකි. ක‍්‍රිකට් බෝල සෙල්ලමේ විකට් හයක් ගැනීමට උසස්වීම් හයකි.
පුදුමය නම් මෙම උසස්වීම් ලබාදෙන්නේ යුද්ධයට තරුණයන් දිරිමත් කරනු ලැබූ රාජ්‍ය නායකයා වීමය.
මෙය අජන්ත මෙන්ඩිස්ව පෞද්ගලික ඉලක්ක කිරීමක් නොව යුද්ධය යනු දේශපාලන මිත්‍යාවක් බව එය මෙහෙයවන්නන් විසින්ම තීන්දුකොට ඇති බව දැක්වීම සඳහාය.

Friday, January 8, 2010

පොදු අපේක්ෂාව ඃ විමල්ට චම්පිකට බය නැති නායකයෙක්

සුදර්ශන ගුණවර්ධන

අළුත් අවුරුද්ද එළැඹීමත් සමඟම ජනාධිපතිවරණ සටන උණුසුම් වී ඇත. අවුරුදු දහහතකට වරක් එළැඹෙන මේ සංක‍්‍රාන්ති සමයේදී තාක්ෂණයේ ඇති වී ඇති දියුණුවත්, මිනිසුන් වයසට යාමත් නිසා සිදු වී ඇත්තේ අමුතු විපර්යාසයකි. 1977 දී යූ.එන්.පී නිල ප‍්‍රකාශනය වූ ‘සියරට’ පත්තරය විසින් සිදුකළ වෙනසක් සඳහා වන ආශාව නියෝජනය කිරීමේ කාර්ය භාරය 1994 දී ‘රාවය’ සහ ‘යුක්තිය’ වැනි විකල්ප පත්තර වලටත්, ‘බී.බී.සී සංදේශය’ සහ ‘වෙරිටාස්’ ගුවන් විදුලිය වෙතටත් මාරු වූ අතර අද ඒ කාර්ය භාරය ‘ලංකා ඊ නිව්ස්’ සහ ‘ලංකා නිව්ස් වෙබ්’ ආදී වෙබ් අඩවි අතට පත් වී ඇත.
ජනාධිපතිවරණය ගැන කතා කරන දේශපාලකයන්, බුද්ධිමතුන්, මාධ්‍යවේදීන් සහ වික්ටර් අයිවන් (සමාවෙන්න, තව පොඞ්ඩෙන් අමතක වෙනවා. ඇයි කලාකරුවන්) ඇතුළු සියළු දෙනාම ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරන්න පුළුවන්ද -බැරිද? දූෂණ හා හොරකම් ඇත්තටම සිදුවෙනවාද -නැද්ද? ඒ 9 මහාමාර්ගය ට තාර දමනවාද - කොන්ක‍්‍රීට් දමනවාද? දකුණේ මිනිස්සුන්ට ලැබෙන පරිප්පු කිසිදු වෙනස්කමකින් තොරව උතුරු මිතුරු දුම්රිය මාර්ගය ඔස්සේ ගෙනගොස් උතුරේ මිනිස්සුන්ටත් ලබා දෙන්නේ කෙසේද? වැනි ප‍්‍රශ්න ගැන තොරතෝංචියක් නැතිව සාකච්ඡා කරන නමුත් කතා නොකරන මාතෘකා දෙකක් ඇත. පළමුවැන්න ධනවාදයයි. දෙවැන්න දෙමළ ජනයා සමඟ දේශපාලන බලය බෙදා ගැනීමයි.

ලොකුම බාධාව
ජනාධිපතිතුමා කලින් කීවේ යුද්ධය අවසන් වන තුරු දේශපාලන විසඳුම ගැන කතා කිරීම කළ නොහැකි බවය. දේශපාලන විසඳුමකට ඇති ලොකුම බාධාව උතුරේ එල්.ටී.ටී.ඊ ය (සහ දකුණේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ) යැයි කල්පනා කළ බුද්ධිමත්තුද එම මතය අනුමත කළහ. එල්.ටී.ටී.ඊ ය යුදමය වශයෙන් පරාජය කිරීමත් සමඟ ජනාධිපතිතුමා මහරජ පදවිය ලද අතර ඉන්පසු එතුමා ප‍්‍රකාශ කළේ දේශපාලන විසඳුම ලබා දෙන්නේ ජනවරමක් ලබා ගැනීමෙන් පසු බවයි. කාලයාගේ ඇවෑමෙන් රජතුමා මහා භාරකාරතුමා බවට පරිවර්තනය වූ අතර ඡන්දයට දින ගණනාවක් තිබෙන මේ අවස්ථාවේදී පවා බලය බෙදා ගැනීමේ දේශපාලන විසඳුම ගැන එතුමාගෙන් හාංකවිසියක්වත් ප‍්‍රකාශ නොවේ. රජතුමා කියන්නේ තමන් දෙමළ ජනතාව ගැන බලාගන්නා බව පමණකි. ඒ කතා ඇසෙන විට අපට සිහියට එන්නේ නූතන යුගයේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පාලකයෙකු නොව තාත්තා මිය ගිය පසු පවුලේ බාලයන්ගේ වගකීම් සියල්ල කරට ගන්නා ලොකු අයියා කෙනෙකි.
ඇත්ත වශයෙන්ම ආණ්ඩුවේ පසුමුණේ සිටින තිස්ස විතාරණ, ඩිව් ගුණසේකර, වාසුදේව නානායක්කාර සහ රතු කමිසයක් ඇඳගෙන රූපවාහිනී සාකච්ඡාවලට සහභාගී වන නිසා වාමාංශිකයෙකු ලෙස බොහෝ දෙනා විසින් වරදවා වටහා ගනු ලබන රාජිත සේනාරත්න වැනි මහත්වරුන් විටින් විට මොන මොනවා කිව්වත් ආණ්ඩුවේ පෙරමුණු බලඇණිය වශයෙන් ක‍්‍රියාකළ විමල් වීරවංශ, චම්පික රණවක ආදීන් කතා කළේත්, ක‍්‍රියා කළේත් දෙමළ ජනතාවගේ දේශපාලන අයිතිවාසිකම් දිනා ගැනීම පිළිබඳ අරගලය යුදමය වශයෙන් පොඩිපට්ටම් කිරීම වෙනුවෙනි. යුද්ධය අවසානයත් සමඟ දකුණේ විසූ බොහෝදෙනා එම මතයට සම්මාදම් වූ අතර ඔවුන් කල්පනා කළේ දෙමළ ජනතාවගේ දේශපාලන අරගලය නන්දිකඩාල් කලපුවේදී අවසන් වූ බවයි. මින් පසු මේ රටේ සුළු ජාතීන් කියා ජාතියක් නැති බවද, සිටින්නේ රටට ආදරය කරන බහුතරය සහ රටට ආදරය නොකරන සුළුතරය යන දෙවර්ගය පමණක් බවද රජතුමාගේ විජයග‍්‍රහණයේ කතාව රචනා කළ පිටපත් රචකයා විසින් ලියන ලද්දේ හුදු අහම්බයකින් නොවේ.

වැල යන අතට මැස්ස ගැසීම
මේ දෛවෝපගත කාල පරිච්ඡේදය තුළ බොහෝ දේශපාලකයන් හැසිරුණේ දෙමළ ජනතාව සමඟ දේශපාලන බලය බෙදා ගැනීම තවදුරටත් සිය න්‍යාය පත‍්‍රයේ අඩංගු නොවන කරුණක් ලෙස සලකමිනි. ආණ්ඩුවට ඇතුළු නොවී බේරී සිටින වාමාංශික නායකයන් දෙතුන් දෙනා හැරුණු විට එවැනි බලය බෙදා ගැනීමක අවශ්‍යතාවය අවධාරණය කළේ විපක්ෂ නායක රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා පමණකි. එසේ ප‍්‍රකාශ කිරීම නිසා ඔහුට තම පාක්ෂිකයන්ගෙන් පවා ලැබුණේ යහපත් ප‍්‍රතිචාර නොවේ. කවුරු කවුරුත් අමතක කර තිබෙන ප‍්‍රශ්නයක් නැවත මතු කිරීමෙන් තිබෙන ඡන්ද ටිකටත් කෙළවෙන බව කී සමහරු ටයිකෝට් අඳින රනිල් ඉවත් කොට ගමෙන් පැමිණ රෙද්ද බැනියම අඳින කෙනෙකු නායකත්වයට පත්කර වැල යන අතට මැස්ස ගැසිය යුතුයැයි ප‍්‍රකාශ කළහ.
යුද්ධය අවසන් වී ගත වී ඇත්තේ මාස හතකි. යුද ජයග‍්‍රහණය පිළිබඳ සම්පූර්ණ අයිතිය තනි බුක්තියට තමන් සතු කරගෙන සිටි රජතුමා සහ එතුමාගේ ආණ්ඩුව එය තමන්ගේ පවුලේ බූදලයක් බවට පත් කරගෙන අවුරුදු හැත්තෑවක් එකදිගට බලයේ රහ බැලීමට කල්පනා කළත් මාස හතක් තුළ සියල්ල උඩු යටිකුරු වී ඇත. යුද ජයග‍්‍රහණයට උරුමකම් කිව හැකි අනෙක් ප‍්‍රධාන තරඟකරුවා වූ හිටපු යුද හමුදාපති ජෙනරාල්තුමා රජතුමාගේ ප‍්‍රතිවාදී අපේක්ෂකයා වශයෙන් ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වී ඇත. දේශපේ‍්‍රමී දේශද්‍රෝහී සහසම්බන්ධ ප‍්‍රතිපක්ෂය බිඳගෙන එක්සත් ජාතික පෙරමුණ ද, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ද, ශ‍්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග‍්‍රසය ද, දෙමළ ජාතික සංධානය ද ජෙනරාල්තුමාගේ ජයග‍්‍රහණය වෙනුවෙන් එකට එක් වී සිටිති.
බහුතරයේ කැමැත්ත මත පදනම් වන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සිංහල බහුතරයේ කැමැත්ත මත පදනම් වූ සිංහල ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය බවට පත් වී, සිංහල ජන මතය නැමැති අසු පිට නැඟ රට පාලනය කළ යුගය අද අභියෝගයට ලක්ව තිබේ. සිංහල රාජ්‍යයේ පාලනය හොබවන සිංහල නායකයන්ගේ කටු ලෙවකන විහිළුකාරයන් රෑනක් බවට සුළුතර ජාතීන්ගේ දේශපාලන නායකයන් පත් කළ යුගය අවසන් වෙමින් තිබේ. කෙටියෙන් කිවහොත් ඞී.බී. විජේතුංග ජනාධිපතිවරයා වරක් කී පරිදි මහජාතිය නමැති වෘක්ෂයේ එතී පවතින වැල් මෙන් සුළු ජාතිය ජීවත්විය යුතුය යන මතය පරාජයට පත් වෙමින් තිබේ.
දැන් සාකච්ඡාව යොමු වී ඇත්තේ සියළු (විරුද්ධ) පක්ෂ එකට එක් වී ඉදිරිපත් කරන පොදු අපේක්ෂකයෙක් මඟින් මහ රජතුමාගේ සහ පවුල් සමාගමේ පාලනය පරාජය කොට නිදහස් හා සාධාරණව පවත්වනු ලබන මහ මැතිවරණයක් මඟින් නව පාර්ලිමේන්තුවක් තෝරා පත් කරගෙන, එමඟින් පොදු සම්මුතියක් යටතේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ ඇති කිරීම පිළිබඳවය. කවර නමකින් හැඳින්වුවද අවතැන් වූ දෙමළ ජනතාව තම ගම් බිම්වල නැවත පදිංචි කිරීම ද, දෙමළ ජනතාව සමඟ දේශපාලන බලය බෙදා හදා ගැනීම ද එම ප‍්‍රතිසංස්කරණ වලට ඇතුළත් විය යුතු බව මෙම මැතිවරණය විසින් පෙන්නුම් කරනු ලබන භෞතික යථාර්ථයයි.

දෙවියන් දුන් වරම
රාජ්‍ය මාධ්‍ය සියල්ලද, පුද්ගලික මාධ්‍ය අතිබහුතරයද තමන්ගේ වසඟයට ගෙන ඇති ආණ්ඩුව රූපවාහිනී විවාද යනුවෙන් හඳුන්වන මාධ්‍ය සංදර්ශන වලට යවන තම නියෝජිතයන් මඟින් කරන්නේ රට ගොඩනඟන හැටි මහජනයාට ප‍්‍රකාශ කිරීම පසෙක තබා ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කිරීම ඇතුළු ප‍්‍රතිසංස්කරණ ඇති කිරීම නොකළ හැකි දේවල් බවට පරසක්වල ගසමින් විපක්ෂයේ නියෝජිතයන්ට ඔලොක්කු කිරීමය. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව යනු මහරජ පදවිය වැනි දෙවියන් විසින් ලබා දුන් දායාදයක් නොව ජනාධිපති තනතුර වැනි මිනිසුන් විසින් ගොඩනැඟූ ආයතනයක් බවත්, අවශ්‍යතාවය හා කැපවීම ඇත්නම් ගොඩනැඟූ මිනිස්සුන්ටම එය වෙනස් කිරීමද කළ හැකි බව ඔවුහු නොදනිති.
රට තුළ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී දේශපාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණයක් ක‍්‍රියාත්මක කිරීමේ හැකියාව හෝ උවමනාව රජතුමාට නැති බව දැන් ඉතාම පැහැදිලිය. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී බලවේගයන්හි හෝ සුළු ජාතික ජන කොටස්වල හෝ සහයෝගය සහ ආකර්ෂණය ලබා ගැනීමට එතුමාට හැකියාවක් නැති බව ද එතරම්ම පැහැදිලිය.
රට ඉදිරියට ගෙන යාම සඳහා දේශපාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණ ඇති කිරීම පිණිස අවකාශයන් පාදා ගැනීමට ඇති එකම මාර්ගය වැටී ඇත්තේ විපක්ෂයේ පොදු අපේක්ෂකයා එළැඹෙන ජනාධිපතිවරණයේදී ජයග‍්‍රහණය කිරීමෙන් බවට විපක්ෂය අද පොදුවේ එකඟ වී ඇත.
පොදු අපේක්ෂකයාට සහාය දක්වන විපක්ෂ ක‍්‍රියාකාරීන්ට අද එල්ල වී ඇති ප‍්‍රධාන අභියෝග දෙකකි. පළමුවැන්න රාජ්‍ය යන්ත‍්‍රය අතිශයින් දේශපාලන වශයෙන් පක්ෂපාතී වීමයි. පොලිස්පති, නීතිපතිගේ සිට ගුවන් විදුලි සංස්ථාවේ සභාපති දක්වා රාජ්‍ය නිලධාරීන් වෙතින් නිර්ලජ්ජිතව ප‍්‍රකාශ වන්නේ මෙම හිංසාකාරීත්වයයි. දෙවැන්න රාජ්‍ය යන්ත‍්‍රයෙහි ඇති අධික හිංසාකාරී බලයයි. එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ සුදුවැල්ල සංවිධායකයාට එරෙහිව මෙන්ම මන්නාරමේ මුස්ලිම් කොංග‍්‍රසයේ සංවිධායකවරයාට එරෙහිවද පාවිච්චි වන්නේ මෙම බලයයි.
රාජ්‍ය යන්ත‍්‍රයේ පක්ෂග‍්‍රාහීභාවය සමනය කොට එය ස්වාධීන කිරීම පිණිස සියළුම පක්ෂ ඒකමතිකව සම්මත කළ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 17 වන සංශෝධනයද එමඟින් පිහිටුවා ඇති ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව සහ ස්වාධීන කොමිෂන් සභාද රජතුමාගේ ආණ්ඩුව විසින් හිතාමතාම අක‍්‍රීය කොට ඇත.එම ආයතන විපක්ෂයේ පොදු අපේක්ෂකයාගේ ජයග‍්‍රහණයත් සමඟ වහාම සක‍්‍රීය කිරීමට විපක්ෂය දැනටමත් එකඟ වී ඇත.

දේශපේ‍්‍රමී හදිසි නීතිය
ත‍්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත නැමැති යුක්තියට නිගා දෙන ඩ‍්‍රැකෝනියානු නීතිය ඉවත් කිරීමත්, මාසෙන් මාසයට පාර්ලිමේන්තුව විසින් දිගු කරන දේශපේ‍්‍රමී හදිසි නීතිය ඉවත් කිරීමත් මඟින් රාජ්‍ය යන්ත‍්‍රයේ අධික හිංසාකාරීත්වය සමනය කිරීම සඳහා ආරම්භක පියවර ගැනීමට විපක්ෂයට පුළුවන. එහිදී අසාධාරණ ලෙස විසිවසරක සිර දඬුවම් ලබා සිටින ජ්‍යේෂ්ඨ මාධ්‍යවේදී තිස්සනායගම්ට ජනාධිපති සමාව දීම සහ නඩු නැතිව රඳවාගෙන සිටින දෙමළ සහ සිංහල දේශපාලන සිරකරුවන් නිදහස් කිරීම මඟින් ඔවුන්ට ප‍්‍රායෝගික පියවරක් තැබිය හැකිය.

Back to Home
View pdf