Monday, September 28, 2009

මාස්ටර්ලට එක විදිහක් සාමාන්‍ය ජනතාවට තව විදිහක් ඇයි?

මට හිටියෙ දුවලා තුන් දෙනයි. ඒ තුන් දෙනාම දැන් අතුරුදහන්. මගේ දරුවන්ට වුණේ මොකක්ද කියල නොදැන මට ජීවත්වෙලා වැඩක් තියෙනවද?..

මේ කතාව ඇසුණේ ඉකුත් බදාදා කොළඹදී සිවිල් අධීක්ෂණ කොමිසම විසින් සියළු අතුරුදහන් වූ සහ නීති විරෝධී ලෙස රඳවා තබා ගෙන සිටින පුද්ගලයන් පිළිබඳව ඔවුන්ගේ පවුල්වල සාමාජිකයින් හා හිතවතුන්ගෙන් තොරතුරු රැස්කළ අවස්ථාවට පැමිණ සිටි වයස්ගත දෙමළ ජාතික මවකගේ මුවිනි. වවුනියාව, අනුරාධපුර, යාපනය, ත‍්‍රිකුණාමලය, මඩකලපුව, කෑගල්ල, කොළඹ, මූතූර්, කන්කසන්තුරේ හා පේදුරුතුඩුව වැනි ඉතා දුර බැහර සිට දෙදහසකට ආසන්න පිරිසක් මෙම අවස්ථාවට පැමිණ සිටි අතර ඔවුන්ගේ තොරතුරු රැස්කිරීමෙන් අනතුරුව ප‍්‍රවෘත්ති සාකච්ඡුාවක් ද කැඳවා තිබුණි. ඉකුත් වසර කිහිපය තුළ මෙරට සිදු වූ අතුරුදහන් වීම්, ඝාතනය වීම්, නීති විරෝධී රඳවා තබා ගැනීම් ඇතුළු මානව හිමිකම් කඩ කිරීම් පිළිබඳ ජත්‍යන්තර මානව හිමිකම් සංවිධාන, එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය, මානව හිමිකම් ආරක්ෂකයින් ඇතුළු සමස්ත ජාත්‍යන්තර ප‍්‍රජාව දැනුවත් කිරීම සඳහා සකස් කළ ලියවිල්ල ද මෙහිදී ප‍්‍රකාශයට පත් කරන ලදි. සිවිල් අධීක්ෂණ කොමිසමේ කැඳවුම්කරු මනෝ ගනේෂන්,විපක්ෂ නායක රනිල් වික‍්‍රමසිංහ, මංගල සමරවීර, ජයලත් ජයවර්ධන යන පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන්ද, සිරිතුංග ජයසූරිය, එන්. කුමරගුරුබරන් හා නිදහසේ වේදිකාවේ කැඳවුම්කරු බි‍්‍රටෝ ප‍්‍රනාන්දු යන පිරිස ද මෙම මාධ්‍ය සාකච්ඡාවේදී අදහස් දැක්වූහ. එහිදී ඔවුන් පළ කළ අදහස් වලින් කොටස් කිහිපයක් මෙවර සමබිමෙ හි පළ කිරීමට අපි අදහස් කළෙමු.






විපක්ෂ නායක රනිල් වික‍්‍රමසිංහ
අද මනෝ ගනේෂන්, සිරිතුංග මේ අතුරුදහන්වීම් සහ මානව හිමිකම් කඩ කිරීම් ගැන කියන්න ලෝකෙ වටේ යන්න ලෑස්තියි. ඔවුන් ඒව ලෝකෙට රැගෙන යාම ගැන මම කිසිවක් කියන්නෙ නැහැ. මොකද, මෙවැනි කාරණා ලෝකෙට කියන්න මුලින් ම පුරුදු කළෙත්, ඒව අරගෙන ලෝකෙ වටේ යන සම්ප‍්‍රදාය ඇති කළෙත් මහින්ද රාජපක්ෂ. එදා ඔහු කිව්වෙ මානව හිමිකම් වෙනුවෙන් ජිනීවා වලට විතරක් නෙවෙයි නරකාදියටත් යන්න තමන් ලෑස්තියි කියල. අද රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වේගයෙන් පිරිහීගෙන යනවා. නීතියට පිටින් කිසිවෙකුට කටයුතු කරන්න බැහැ. ඒ වෙනුවෙන් ජනතාව අවදි විය යුතුයි.

සිවිල් අධීක්ෂණ කොමිසමේ කැඳවුම්කරු හා බස්නාහිර ජනතා පෙරමුණේ නායක මනෝ ගනේෂන්
අද එල්.ටී.ටී.ඊ එකේ කරුණාඅම්මාන් පාර්ලිමේන්තුවේ ඇමති වරප‍්‍රසාද භුක්ති විඳිමින් ඉන්නවා. ඔහු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පාලන ක‍්‍රමයකට අවතීර්ණ වීම ගැන අපිට ප‍්‍රශ්නයක් නැහැ. ජෝර්ජ් මාස්ටර්ට, දයා මාස්ටර්ට අධිකරණයෙන් ඇප දුන්නම ඉන්ටකූලර්වලින් ඇවිත් ඔවුන් එක්කරගෙන යනවා. ඒ මාස්ටර්ලට එහෙම සලකන්න පුලූවන්නම් චෝදනා ඔප්පු වී නැති මේ අහිංසක දෙමළ ජනතාවට සාධාරණයක් කරන්න බැරි ඇයි? ඒ නිසා මොවුන්ට සිදු කරන දේශපාලන පළි ගැනීම් වහා වැළැක්විය යුතුයි.

ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ මහජන පාර්ශ්වයේ නායක මංගල සමරවීර
මීට සති දෙකකට පෙර වවුනියාවෙ දිස්ත‍්‍රික් ලේකම්වරිය කිව්වා අවතැන් කඳවුරුවල රඳවාගෙන සිටින අයගෙන් දහ දාහක් අතුරුදහන් කියලා. ඒත් රජය කිව්වෙ මේ දහ දාහ අතුරුදහන් වෙලා නෙවෙයි පැනල ගිහින් කියල. කෙනෙකුට පැනල යන්න අවශ්‍ය වෙන්නෙ බලෙන් රඳවාගෙන ඉන්නවා නම් විතරයි. ඒ නිසා රජය තමන් කළ මේ ප‍්‍රකාශය තුළින්ම පිළි අරගෙන තියෙනවා අවතැන් ජනතාව ඔවුන් විසින් බලහත්කාරයෙන් රඳවාගෙන සිටින බව.

එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂයේ නායක සිරිතුංග ජයසූරිය
යුද්ධෙ දිනුවට පස්සෙ ගෝල්ෆේස් පිට්ටනියෙ මහ රැළියක් තියලා ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ කිව්වා මේ රටේ සියළු ජනතාවගේ තාත්තා එයා කියල. එහෙම කිව්ව තාත්තගෙ දරුවො තමයි අද මේ අතුරුදහන් වෙලා නැත්නම් හිරගෙවල්වල, වධකාගාරවල රඳවාගෙන ඉන්නෙ. ඒ නිසා ජනාධිපති තාත්තට අපි කියනවා මෙතනට ඇවිත් මේ අසරණ ජනතාවගේ කඳුළු වලට උත්තර දෙන්න තාත්තේ කියලා.

Back to samabima
Back to platform

Thursday, September 17, 2009

ගෙදර ගියොත් අඹු නසී - මඟ සිටියොත් තෝ නසී

ලංකාවේ දෙවෙනි විශාලම නගරය වවුනියාවද ?
තාරා ශ‍්‍රී රාම්

යුධ ගැටුම්වලට මැදි වී සිට ආරාධනා ලැබ රජයේ පාලන ප‍්‍රදේශවලට පැමිණි ලක්ෂ තුනකට ආසන්න ජනගහනයක් ගැන රජය දක්වන අවම මට්ටමේ සැලකිල්ල පිළිබඳ ව ඉතා අල්ප ප‍්‍රමාණයෙන් හෝ මාධ්‍ය, සිවිල් සංවිධාන හා ඇතැම් දේශපාලනඥයින් විසින් හෙළිදරව් කරමින් සිටිති.

මේ වන විට වවුනියාව හා මන්නාරම් ප‍්‍රදේශ වලට ඇද හැලෙන මෝසම් වර්ෂාවට හසු වී කූඩාරම් කඩා වැටීම්, කඳවුරු භූමි තුළ අපද්‍රව්‍යය සහිත ජලය පිරී බොහෝ පිරිසක් රෝගී වීම් හා වතුර බැස යන තෙක් පැය ගණන් හිටගෙන සිටින්නට සිදු වීම් ඔවුන් ගැන අසන්නට ලැබෙන ආසන්නතම ප‍්‍රවෘත්තියයි.

අවතැන් ජනතාව මේ වන විට අත්විඳින දුෂ්කරතාවන් හා ඒ සම්බන්ධයෙන් රජයේ පිළිවෙත කුමක්ද යන්න පිළිබඳ ප‍්‍රශ්න කරමින් පසුගිය සැප්තැම්බර් තුන්වෙනිදා නිදහසේ වේදිකාව විසින් කොළඹදී මාධ්‍ය හමුවක් කැඳවීය. එයට සිවිල් සංවිධාන නියෝජිතයින් ලෙස ආචාර්ය නිමල්කා ප‍්‍රනාන්දු, හර්මන් කුමාර සහ විපක්ෂ දේශපාලන නායකයින් වන රනිල් වික‍්‍රමසිංහ, මංගල සමරවීර, සිරිතුංග ජයසූරිය සහ මනෝ ගනේසන් සහභාගී වූහ. එහිදී ඔවුන් දීර්ඝ ලෙස උතුරේ අවතැන් ජනතාව මුහුණ දී සිටින දුෂ්කරතාවන් හෙළිදරව් කළහ.

වර්තමාන ලංකාවේ දෙවන විශාලතම නගරය බවට පත්ව ඇති වව්නියාවේ මැණික් ෆාම් ප‍්‍රදේශය තුළ සත්‍ය වශයෙන්ම සිටින ජනගහනය කොපමණදැයි අපට තවමත් නිශ්චය කරගත නොහැකිව ඇත. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය ඉදිරිපත් කරන ගණනය කිරීම් අනුව දෙදාස් අටේ ඔක්තෝම්බර් මාසයට පෙර වන්නි ප‍්‍රදේශයෙන් පුද්ගලයින් දෙ ලක්ෂ හැට අටදාස් පස් දෙනෙකු අවතැන් වී ඇත. කෙසේ හෝ එල්.ටී.ටී.ඊ පාලන ප‍්‍රදේශවල සිට ගැටුම් අතරමැද දී ගොඩබිමෙන් හා මුහුදු මාර්ගවලින් ලක්ෂ දෙකක් ඉක්ම වූ පිරිසක් රජයේ පාලන ප‍්‍රදේශවලට පැමිණියහ. ඒ කොපමණ ප‍්‍රමාණයක් ද කියා නිශ්චිත නැත.

තවමත් විසඳා නැති බරපතල ගණයේ ගැටළු කිහිපයක් මෙම කඳවුරුවල පවතී. මූලිකම කාරණය නම් මේවාහි ජීවත් වන ජනතාව නිසි ක‍්‍රමවේදයකට ගණනය කර ලියාපදිංචි කිරීමට රජය තවමත් අපොහොසත් වීමය. රජය පවසන සහන සැලසීම, යළි පදිංචි කිරීම ඇතුළු සියළු වගකීම්වල සහ පොරොන්දුවල හරය එයින්ම බිඳී යයි. එසේම කාන්තාර මෙන් වූ භූමියක රෙදිවලින්, ටකරන්වලින් හා පොල් අතු වලින් එකකට එකක් අලවා ඉදිකර ඇති කූඩාරම් තුළ එකක මිනිසුන් දහ දෙනෙකු ජීවත් වෙති. ඒ එක කූඩාරමක ජීවත් විය යුත්තේ කවුද කියා තීරණය කරන්නට ඔවුන්ට අයිතියක් නැත. එකිනෙකා නාඳුනන ගැහැණු, පිරිමි හා දරුවන් දහ දෙනෙකු එක කූඩාරමක ජීවත්වීමෙන් කාන්තාවන්ට හා දරුවන්ට ලිංගික අතවර, අඩත්තේට්ටම් සිදුවිය හැකි බව වටහා ගැනීමට බලධාරීන්ට නොහැකි වුණේද?

වතුර බූලියක් ගන්නට, වැසිකිළි යන්නට හෝ වෙන ඕනෑම අවශ්‍යතාවක් සඳහා පැය ගණනක් පෝලිමේ ඉන්නා අවතැන් ජනතාවක් සිටින කඳවුරුවල මල් වවන, ගස් සිටුවන, පැළ තවාන් දමන අයත් සිටී යැයි කීමට ඇතැම් මාධ්‍ය පසුගිය කාලයේ දැක් වූ උත්සාහය හා ගෙන ආ තර්කවල පදනම දැන් බිඳවැටෙමින් පවතී. එවන් කඳවුරක සේයාවක් හෝ තිබේනම් ඒ කදිරගාමර් (ZONE - 0) කඳවුරේ පමණි. එ තුළ මුදල් ඇත්නම් සොසේජස් ද කෝකාකෝලාද මිලදී ගැනීමට හැකිය. දුරකථන සේවා ඇත. විවිධ සමාගම් විසින් පැමිණ සංගීත සංදර්ශනද පවත්වති. එනිසාම මෙහි එන එක්සත් ජාතීන්ගේ නියෝජිතයින් තෝරා ගත් මාධ්‍ය සමඟ එතුළට කැන්දාගෙන යාමට රජය කිසි විටෙක මැලි නොවෙයි. නමුත් මේ ජනතාව හමුවීමට වෙනත් කිසිවෙකුට අවසර නැත. විශේෂයෙන්ම විරුද්ධ දේශපාලන පක්ෂ නියෝජිතයින්, මාධ්‍යවේදීන්, ආගමික නායකයින්, සිවිල් සංවිධාන නියෝජිතයින් හා සහන සේවකයින්ට එම ප‍්‍රදේශ තහනම් කලාපයකි.

දැනට මෙම කඳවුරුවල සේවය කිරීමට පැමිණ සිටින දේශසීමා රහිත වෛද්‍යවරුන් (MSF) පවසනුයේ ගත වූ මාස පහ තුළ පමණක් ඔවුන් සිදුකළ ශල්‍යකර්ම ගණන පන්දහසක් ඉක්ම වූ බවත්, ඉතා සීමිත පිරිසක් වන තම කණ්ඩායම අවම පහසුකම් යටතේ දිනකට රෝගීන් තුන්සීයකට ආසන්න පිරිසක් පරීක්ෂා කරන බවත්ය. එසේම තම සහෝදර වෛද්‍යවරු බොහෝ පිරිසක් මෙම කඳවුරුවල සේවය කිරීමට මෙරටට පැමිණීමට කැමැත්ත ප‍්‍රකාශ කර තිබෙන මුත් රජයෙන් ඊට අවසර ලැබෙන තෙක් බලා සිටින බවද ඔවුහු කියා සිටියහ. තත්ත්වය මෙසේ වුවද රජය තවමත් කියා සිටින්නේ මේවා සහන කඳවුරු බවය. කටු කම්බි වටකර, අඩි විස්සෙන් විස්සට ආයුධ සන්නද්ධ භටයින් යෙඳූ සහන කඳවුරු තිබෙන්නේ ලෝකයේ කවර රටකද කියා අපි නොදන්නෙමු. මෙම කඳවුරුවල තත්ත්වය වඩා සමීප වන්නේ සිරකඳවුරු වලට යැයි ජනාධිපති උපදේශක වාසුදේව නානායක්කාර කළ ප‍්‍රකාශය අපට පහසුවෙන් බැහැර කළ නොහැක.

පසුගිය දිනෙක වවුනියාවේ දිස්ත‍්‍රික් ලේකම්වරිය කියූ පරිදි මෙම කඳවුරුවලින් දස දහසක පමණ පිරිසක් පැන ගොස් ඇත. මෙතරම් රැකවල්ලාගෙන සිටින කඳවුරු වලින් මේ පිරිස පැන යාම, නිසියාකාරව ගණනය කර ලියාපදිංචි නොකළ පිරිසක් අතරින් පැන ගිය පිරිස දස දහසක් යැයි නිශ්චිතවම කීම, කඳවුරු ප‍්‍රදේශය පුරා රඳවා සිටින සිය ගණනක් වූ හමුදා භටයන්ගේ ඇස් වලට වැලි ගසා මේ අය පැන යාම ගැටළුවකි.

අවතැන් ජනතාව තවදුරටත් මෙසේ රඳවා තබා ගැනීම මේ වන විට රජයද පිළිතුරු සොයන ප‍්‍රශ්නයක් බවට පත්ව තිබේ. ඒ එකක් විසඳා අත පිසදා ගැනීමට නොහැකි තරම් ප‍්‍රශ්න කන්දරාවක් එකකට එකක් ඇමිණී ඔවුන් හමුවේ පවතින බැවිනි. එසේම තම සහෝදර පිරිසක් අවතැන් කඳවුරු තුළ අපා දුක් විඳින බව දැන් දකුණේ ජනතාවට යථාර්ථයක් වෙමින්, ඔවුන් කෙමෙන් කෙමෙන් ප‍්‍රශ්න ඇසීම ආරම්භ කර ඇත.දෙදාස් හතරේ ඇතිවූ සුනාමියෙන්ද මෙරට බොහෝ පිරිසක් උන්හිටි තැන් නොමැතිව අවතැන් වූ බව ඔබට මතක ඇති. එදා ඒ ජනතාවට කඳවුරු වලින් පිට වී තම ඥතීන් වෙත යාමට කිසිදු බාධාවක් නොතිබුණි. ඔවුන් හමුවීමට කිසිවෙකුට තහනමක්ද පැන නොණැගුණි. එසේනම් අද උතුරේ අවතැන් ජනතාව වෙනුවෙන් පමණක් මේ සියළු තහනම් පැන වෙන්නේ මන්ද?

නමුත් රජය පවසන ආකාරයට මේ ජනතාව යළි පදිංචි කරවිය නොහැක්කේ මූලික කාරණා දෙකක් හේතුවෙනි. පළමු කාරණය ඔවුන්ගේ ගම් බිම්වල වළලා ඇති බිම් බෝම්බ තවම ඉවත් කර නැත. අනෙක මේ පිරිස අතර තවමත් එල්.ටී.ටී.ඊ යට සම්බන්ධ පිරිස් සිටිති.අපටත් ඇතැම් අවස්ථාවල අනාවැකි කීමේ හැකියාවක් ඇත. ඒ අනුව, රජයට ඉදිරි මැතිවරණ සියල්ල අවසන් වනතුරු මෙම ‘බිම් බෝම්බ කතන්දරය’ තව ටික දවසක් මේ විදිහටම අල්ලාගෙන සිටිය හැක. ඊළඟට කඳවුරු තුළ දැනට කොපමණ පිරිසක් එල්.ටී.ටී.ඊ යැයි හඳුනාගෙන තිබේද, හඳුනාගත් අයට සිදුවන්නේ කුමක්ද කියා නිකමට වාගේ කවුරුන් හෝ ඇහුවොත් ඒ අයට මෙසේ කිව හැක. ඒ කඳවුරු තුළ සිටි එල්.ටී.ටී.ඊ යට සම්බන්ධ පිරිස් කෙසේ හෝ උප්පරවැට්ටි යොදා තවත් මරාගෙන මැරෙන සැලසුමකට කොළඹට පැනගෙන ඇති බවය.

Tuesday, September 8, 2009

අසභ්‍ය ප‍්‍රකාශන සහ අපරාධ අතර සම්බන්ධයක් නැහැ

වැඩිහිටියන් විසින් පරිහරණය කරන කලා කෘති තහනම් කිරීමට නීතිගෙන එන බවට සංස්කෘතික ඇමතිවරයා විසින් ප‍්‍රකාශ කිරීමත් සමඟ ම ඒ පිළිබඳ ආන්දෝලනයක් ඇතිවිය. ඒ පිළිබඳ කලාකරුවන්ගේ අදහස් පළ කිරීමට ‘සමබිම’ අපිද කටයුතු කළෙමු.අනතුරුව ඇති වු කතා බහක ප‍්‍රතිඵලයක් වශයෙන් ‘සංස්කෘතික දේශපාලන හා ප‍්‍රතිපත්ති’ මැයෙන් සාකච්ඡා සභාවක් අගෝස්තු 26 දා සවස කොළඹදී පැවැත්විණි.නීතිඥ කේ.ඩබ්ලිව්.ජනරංජන විසින් මෙහෙයවන ලද මෙම සභාවේදී නිදහසේ වේදිකාවේ කැඳවුම්කරු නීතිඥ ජේ.සී වැලිඅමුණ සහ ආචාර්ය සුනිල් විජේසිරිවර්ධන අදහස් දැක්වූහ.
ධර්මසිරි බණ්ඩාරනායක, පරාක‍්‍රම නිරිඇල්ල, එස්.ජී. පුංචිහේවා, චන්ද්‍රගුප්ත තේනුවර, සිරිමල් විජේසිංහ, සෞම්‍ය ලියනගේ, රාජිත දිසානායක ඇතුළු කලාකරුවන් රාශියකගේ සහභාගීත්වයෙන් පැවති මෙම සාකච්ඡාවෙන් අනතුරුව මේ සම්බන්ධයෙන් තවදුරටත් කටයුතු කරගෙන යාම සඳහා ක‍්‍රියාකාරී කමිටුවක් ද පත් කර ගන්නා ලදි.පහත පළවන්නේ එම සාකච්ඡාවේදී
වැලිඅමුණ මහතා ඉදිරිපත් කළ අදහස් වලින් කොටසකි.



ලෝකය පුරාම භාෂණයේ නිදහස නැත්නම් කථා කිරීමට තියෙන නිදහස පිළිබඳ නෛතික සංකල්පයක් මුලින්ම ගෙනාවෙ ඇමෙරිකානු ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව තුළින්. ඒ මඟින් නීතියක් ලෙස සංශෝධනයක් ගෙනාවා කොන්ග‍්‍රස් මණ්ඩලයට භාෂණයේ නිදහස සීමා කරන ආකාරයේ නීති පැනවිය නොහැකිය කියලා.
මේ සංශෝධනය තමයි ලෝකෙ භාෂණයේ නිදහස ආරක්ෂා කරන නීතිමය රටාවක් දැකිය හැකි පළමුවැනි වතාව. ඒ සංශෝධනයේ ප‍්‍රතිඵලයක් වශයෙන් මොකක්ද භාෂණයේ නිදහස කියන්නෙ කියල යම්කිසි කතිකාවතක් ඇතිවුණා. එහිදී මතු වුණා අදහසක්, සාමාන්‍යයෙන් භාෂණයේ නිදහස ගැන කථා කරන කොට දේශපාලනමය භාෂණයේ නිදහස ගැන විතරද සිතිය යුත්තේ කියල. ඉන් පසුව දේශපාලනමය භාෂණයේ නිදහසට අමතරව අනිකුත් අදහස් ප‍්‍රකාශ කිරීම්ද මේ අයිතිවාසිකම තුළට යටත් කියලා පිළිගන්න ටික කාලයක් ගියා. එ්කට පාදක වුණේ ඇත්ත වශයෙන්ම භාෂණයේ නිදහස පිළිබඳ ඓතිහාසික අධ්‍යයන. ඒ ඓතිහාසික අධ්‍යයන පසුකාලීනව නීතියේ පදනම් බවට පත්වුණා. දැන් භාෂණයේ නිදහස යන්නෙන් අඩු තරමින් අංග තුනක් ගැන කියවෙන බව පිළිගන්නවා. නමුත් මේවා කාලයෙන් කාලයට දියුණුවෙලා ආපු අදහස්.
අසභ්‍ය ප‍්‍රකාශන වලට එරෙහිව නැගෙන සමාජමය කතිකාවත තුළ සාකච්ඡා වෙනවා අසභ්‍ය ප‍්‍රකාශන සහ කලා කෘති සමාජයට අහිතකරද, එහෙම නැත්නම් සැහැසිකම් වලට හෝ අපරාධ වලට පිටුවහලක් සපයනවද කියල. මේ පිළිබඳව ලියැවී තියෙන නොයෙකුත් විද්‍යාත්මක පර්යේෂණ වලින් එක දෙයක් පැහැදිලි වී තියෙනවා. අසභ්‍ය ප‍්‍රකාශන හා කාම දර්ශන හේතුවෙන් කාම අපරාධ හෝ සමාජ විරෝධී ක‍්‍රියාකාරකම් වෙන බවට කිසිම සාක්‍ෂියක් කිසිදු විද්‍යාත්මක සමීක්‍ෂණයකින් හෝ පරීක්‍ෂණයකින් මෙතෙක් හොයාගෙන නැහැ. අසභ්‍ය ප‍්‍රකාශන හා අපරාධ අතර සම්බන්ධය හොයන්න 1967 දී ඇමෙරිකාවෙ ජනාධිපති ජොන්සන් කොමිසමක් පත්කළා. ඒ කොමිසම මේ පිළිබඳව දත්ත විශාල සංඛ්‍යාවක් රැස් කළා. එම පර්යේෂණ වලින් පෙනී ගියේ මේ කාරණා දෙක අතර කිසිදු සම්බන්ධයක් නැති බවයි. ඒ වගේම ඔවුන් එම පරීක්ෂණය අවසානයේ සොයාගත්තා සමාජයේ ඇති වී තියෙන ප‍්‍රශ්නය කාමුක චිත්ත රූප නිසා හටගත් එකක් නෙවෙයි, ඍජුව ලිංගික කටයුතු වලට මැදිහත් වීමට දක්වන මැලිකම නිසා හටගත් එකක් බව. ඒක මේ කොමිසමේ එක නිගමනයක්ද වුණා. ඉතිහාසය තුළ අසභ්‍ය ප‍්‍රකාශන හා වාරණය සම්බන්ධයෙන් සමාජය නොයෙක් විට විවිධාකාරයෙන් ප‍්‍රතිචාර දක්වා තියෙනවා. මම හිතන්නෙ පාලකයින් අතාර්කික සහ අවිද්‍යාත්මක පදනම් මත ඉදගෙන නීතිය සහ බලය හැසිරවීමේ ප‍්‍රතිඵල විදිහටයි මෙවැනි වාරණයන් ඇතිවන්නේ. ඒ වගේම කිව යුතුයි, මෙවැනි වාරණයන් පැනවීම සුදුසුකම් නැති මහජන නියෝජිතයින්ගේ ප‍්‍රශ්නයක් විතරක්ම නෙවෙයි. ජනතාවගේ උනන්දුවක් නොමැතිවීම, කලාකරුවන් සහ මාධ්‍යවල ඉන්න පිරිස් අතර තියෙන බෙදීම් වගේ කාරණාත් මීට බලපානවා.